“Nowa kultura” to hasło, które pojawia się w ostatnich latach w różnych kontekstach, a  niekiedy jest używane jako pewien wytrych w refleksji nad stanem współczesnego uczestnictwa w kulturze. Nie zawsze przy tym używa się go w odniesieniu do rzeczywiście nowych jakościowo zjawisk. Jednocześnie jednak faktycznie nowym kontekstem dla projektowania polityk kulturalnych na różnych szczeblach staje się zapośredniczenie partycypacji kulturalnej przez nowe technologie, czemu z kolei towarzyszą procesy rozproszenia, prywatyzacji czy deinstytucjonalizacji ścieżek uczestnictwa. Badacze chętnie przyglądają się kulturze jako sferze oddolnej i żywej, zdecentralizowanej, podzielonej na nieprzenikające się nisze. Niezależnie od tego obserwuje się również zacieranie granic między różnymi obszarami aktywności kulturalnej i pozakulturalnej, podejmowanie działań kulturalnych przez podmioty spoza sektora kultury, bardziej zdecydowanie lokowanie kultury w przestrzeni miejskiej oraz włączanie jej do życia codziennego, co częściowo zostało uchwycone przez pojęcie poszerzania się pola kultury.

Pytania, które stawiamy w ramach dyskusji, dotyczyć będą tego, w jaki sposób projektować pomorską kulturę w obliczu tych zjawisk. Zastanowimy się, na ile decydenci i działacze pola kultury powinni adaptować się do zachodzących procesów, a na ile mogą je modelować lub wręcz zmieniać. Przedyskutujemy potencjał demokratyzujący nowej kultury, ale również – jej ewentualne działanie wykluczające w stosunku do niektórych jednostek i grup. Przyjrzymy się też temu, w jaki sposób “nowa kultura” może się wpisywać w ogólne cele pomorskiej polityki kulturalnej.